In Sydney had ik ontdekt dat stress een rol speelde bij mijn dagelijkse klachten. Meer stress, zorgde voor meer pijn. Dus deed ik eenmaal in Nederland er alles aan om mijn stress zo laag mogelijk te krijgen. Ik deed iedere ochtend Wim Hof oefeningen, ging bijna dagelijks wandelen en luisterde podcasts. Ik probeerde zo goed voor mijn ontspanning te zorgen dat ik er bijna stress van kreeg.
Daarbij was het zo simpel niet. Want inderdaad, minder stress zorgde voor minder pijn. Maar dat betekende ik niet dat ik op dagen zonder stress helemaal pijnvrij was. Ook in relatief ‘ontspannen periodes’ kon ik last hebben. Op vakantie bijvoorbeeld met een goede vriendin. Over het algemeen was ik dan vrij ontspannen en ging het redelijk goed met de pijn. Toch waren er een paar momenten dat de pijn er wel was en ik er geen controle over had. Op die momenten kon ik niet bedenken waar ik stress van zou hebben. Ik lag in de zon te bakken op het strand. Wat ik later die dag zou gaan eten, zou misschien het enige zijn waar ik op dat moment over na hoefde te denken. En daarbij kon het ook geen lichamelijke belasting zijn. Ik deed namelijk helemaal geen ene reet.
Toen ik begon met het schrijven van mijn eerste blog, vlak na de zomer, snapte ik het zelf eerlijk gezegd ook nog niet goed. Ik wist dat lichaam en geest onlosmakelijk met elkaar verbonden waren en dat mijn psychische gesteldheid een rol speelde in mijn klachten. Maar ik begreep nog niet precies hoe. Dat ik het op kon lossen, postte ik wel, maar geloofde ik slechts voor 80%. Feit was namelijk dat mijn pijn niet constant was. Dat ik op sommige momenten wel pijn had en op sommige momenten niet. Als ik die situaties zou vergelijken, en zou kunnen ontdekken wat het verschil was, dan zou ik er zijn: bij de oplossing van mijn pijn. Het was een moeilijke zoektocht, maar niet onmogelijk. Diep in mij voelde ik dat ik er ging komen, dus postte ik een blog. Niet meer alleen voor mijn eigen kring, maar voor iedereen die het wilde lezen. Hoe groter het bereik, hoe meer tips ik misschien kreeg, dus hoe beter. Ik was op zoek naar steun en antwoorden. Een platform voor mensen met chronische pijn, mensen die mij begrepen en mensen die mij konden helpen met de oplossing. Ik wilde vooruit kijken, mijn ideeën delen met hoe ver ik was gekomen en zat te hoopvol te wachten tot een ander aankwam zetten met de laatste tips. Het posten van mijn verhaal vond ik ongelooflijk spannend, maar het proberen waard. Met mijn eigen ideeën en mijn eigen kring ging ik niet verder komen, we hadden het al veertien jaar lang geprobeerd en ik had meer kennis nodig. Dus drukte ik op ‘publiceren’ en op dat moment werd alles anders.
Met het posten van mijn blog had ik verwachtingen. Ik verwachtte dat ik een paar reacties zou krijgen, van mensen die zich erin zouden herkennen, van mensen die het misschien raar zouden vinden dat ik ging bloggen, en van mensen met ideeën. Ook had ik hoop. Hoop dat ik iemand zou vinden die mij begreep, met wie ik kon overleggen en de hoop dat iemand een tip voor me zou hebben waarmee ik verder zou kunnen. Tips waardoor het leven met pijn wat draaglijker kon worden. Ik had zo een voorstelling van wat er zou gaan gebeuren, maar wat er werkelijk gebeurde was totaal anders. Mijn blog werd in een paar dagen tijd gelezen door duizenden mensen. Binnen twee weken tijd publiceerde RTL Nieuws een artikel, wat vervolgens bekeken en gedeeld werd door tienduizenden mensen. Ik kreeg honderden reacties met onwijs veel tips en ideeën. Drie weken na het posten van mijn eerste blog, had ik de oplossing binnen handbereik: geen oplossing voor het leren leven met pijn, maar een oplossing voor het herstellen van pijn. Dit was mooier dan ik zelfs ooit had durven dromen
Het laatste stukje van de puzzel werd aangereikt door Stichting Emovere. Een nieuwe stichting met ervaringsdeskundigen en professionals die zich inzet voor een juiste behandeling van chronische pijn. Een behandeling met herstel als gevolg, door het oplossen van verdrongen emoties. Hoe meer ik over ik de rol van emoties bij chronische pijn las, hoe zekerder ik wist dat een behandeling in deze richting weleens bij mij zou kunnen werken.
Hoe verdrongen emoties achter chronische pijn kunnen zitten, kan worden uitgelegd met een voorbeeld. Een vrouw zit in de auto en wordt plotseling van achter aangereden. Ze komt met een klap tot stilstand en voelt een pijn in haar nek, dit is een onmiddellijke reactie op het voorval. De vrouw moet vervolgens naar een fysio om haar nek los te laten maken. Maar naast pijn in haar nek, voelde de vrouw bij het ongeval misschien ook angst ‘het had een stuk erger kunnen aflopen’ of woede ‘kan die ander niet beter uitkijken. Deze emoties worden geproduceerd door ons limbisch systeem. Wanneer we geen aandacht geven aan deze emoties, worden ze onbewust gekoppeld aan de pijn in de nekspieren. Daarbij kon de vrouw ook al veel stress ervaren op andere gebieden, wat tijdens het ongeluk eruit kwam en geassocieerd werd aan haar nekspieren. Elke keer waarin een vrouw op een later moment zal moment in haar leven zich aangevallen voelt, geeft het limbisch systeem op de automatische piloot pijn af in haar nek. Haar pijn wordt op deze manier chronische pijn.
Mijn pijn was geen gevolg van stress, er was een derde variabele. Het triggeren van een verdrongen emotie was de oorzaak van pijn, en ook van stress. Liggend op het strand in mijn vakantie, was het goed mogelijk dat ik een gesprek had over een onderwerp dat mijn verdrongen emotie triggerde. Zo stelde andere mensen vragen aan me, bijvoorbeeld waarom ik alleen maar op het strand bleef liggen en niet ging surfen. Een logische vraag, die bij mij van alles losmaakte. Surfen durfde ik namelijk niet, uit angst voor de hevige pijn, uit angst om de vakantie van mij en mijn vriendin te verpesten. Hier was ik ook verdrietig om, verdrietig omdat ik zo vaak pijn had en niet zoveel kon als anderen. Mensen zagen die angst voor pijn niet en stelden vragen die niet alleen van alles bij me losmaakte, maar ook een emotie triggerde. Een waardeloos gevoel, het minder kunnen dan een ander. Het triggeren van die emotie zorgde direct voor een hevige steek in mijn liezen. Bam, de pijn was daar. Zo kon een normaal gesprek, op alle situaties en momenten van mijn leven voor hevige pijn zorgen. Geen stress, maar een emotie was de oorzaak van mijn pijn. Niets anders dan een behandeling gericht op emoties, zou dan ook moeten werken als medicijn.
PainkillersbyMies 